Fat Possum Records (of kortweg Fat Possum, vertaald: de vette buidelrat) is een Amerikaans muzieklabel dat is gevestigd in Oxford, Mississippi, dat begin jaren negentig werd opgericht door Matthew Johnson, een student aan de University of MS en Peter Lee. Johnson was bij gelegenheid medewerker en de Lee, redacteur van het tijdschrift Living Blues. Living Blues: The Magazine of the African American Blues Tradition is een tweemaandelijks tijdschrift over bluesmuziek en Amerika's oudste blues magazine. Het tijdschrift werd in 1970 in Chicago als driemaandelijks opgericht door Jim O'Neal en Amy van Singel als redacteuren en vijf anderen als schrijvers.

Johnson en Lee waren ontevreden over de kwaliteit van de nieuwe blues albums. De markt werd overspoeld met gladde blues, terwijl de ruwere blues zoals die gespeeld werd in de landelijke gebieden van Mississippi, in het bijzonder de noordelijke Mississippi Hills, nauwelijks een kans kreeg. Het eerste album werd opgenomen met 400$, geld uit Johnson’s studiebeurs. Peter Lee werd vervangen door Bruce Watson. Robert Palmer, journalist voor The New York Times en auteur van het boek “Deep Blues” (1981), een klassieker over blues in Mississippi, was in de beginjaren een belangrijke medewerker. Hij hielp Johnson en Watson artiesten uit te kiezen en zorgde voor de productie van de albums.

De doorbraak voor Fat Possum kwam er in 1996 met het album ‘A Ass Pocket of Whiskey’ waarop R.L. Burnside (1926-2005) en The Jon Spencer Blues Explosion samenwerkten. Het zevende studio album van deze MS Country Hill blues man en de punk bluesband werd gehekeld door blues puristen, maar sloeg aan bij een nieuw, jong publiek. ‘Come On In’ (1998) was de volgende poging om een nieuw publiek voor blues te interesseren. Nummers van Burnside werden geremixt door onder meer Tom Rothrock en Alec Empire (Atari Teenage Riot). In 1997 bracht Fat Possum voor het eerst rockalbums uit (van The Neckbones en 20 Miles). Vandaag de dag bestaat het merendeel van de gecontracteerde label artiesten uit jonge, blanke rockgroepen (The Black Keys, Heartless Bastards, Fiery Furnaces). Het label is ook begonnen oude opnamen uit de jaren 60 opnieuw uit te brengen. Artiesten als R.L. Burnside en Junior Kimbrough kunnen Sonic Youth, U2, Iggy Pop en The Rolling Stones tot hun fans rekenen. ‘All Night Long’ van Junior Kimbrough kreeg vier sterren in het muziektijdschrift Rolling Stone.

Fleetwood Mac is een Brits/Amerikaanse blues/poprock band die in 1967 in Londen werd opgericht. De band kende twee relatief succesvolle periodes, die gekenmerkt worden door de verschillende muzikale stijlen die de band in die periodes had. In de eerste jaren, na de oprichting door Peter Green (geboren als Peter Allen Greenbaum, 1946-2020), werd er vooral blues gespeeld en heette de (oorspronkelijk) Britse band Peter Green's Fleetwood Mac. De groep evolueerde tot een pop/rockgroep met steeds wisselende bezettingen.

Green had in 1966 samen met Mick Fleetwood in Shotgun Express gespeeld, een R&B-band waarin Rod Stewart de zang voor zijn rekening nam. In datzelfde jaar verliet Green deze groep om Eric Clapton te vervangen in John Mayall's Bluesbreakers. Hier was John McVie de basgitarist. Fleetwood voegde zich begin 1967 ook bij John Mayall's Bluesbreakers. In datzelfde jaar stapten Green, Fleetwood en McVie uit deze band om een nieuw avontuur aan te gaan: Fleetwood Mac. De bandnaam Fleetwood Mac is afkomstig van een nummer dat Green, Fleetwood en McVie opnamen in de tijd dat ze nog bij John Mayall speelden, maar is eigenlijk een samentrekking van de achternamen van Fleetwood en M(a)cVie.

Fleetwood Mac bestond bij de oprichting in 1967 uit Peter Green (zang, gitaar), Mick Fleetwood (drums), Jeremy Spencer (gitaar, zang) & Bob Brunning (bas). Al na een aantal weken verving John McVie Brunning. Begin jaren ‘70, na het vertrek van Peter Green -eind 1974 vestigden de overgebleven leden van Fleetwood Mac zich in Californië- trokken drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie de gitarist, zanger en producer Lindsey Buckingham en -hij stemde enkel toe met- zijn vriendin Stevie Nicks (die toen ook al een muzikaal duo vormden) aan. In deze line-up (eerder aangevuld met zangeres/toetseniste Christine McVie, de vrouw van John) werd in de periode tussen 1975 en 1987 een meer pop-georiënteerde weg ingeslagen. In deze periode werd het legendarische album ‘Rumours’ (1977) uitgegeven, een album dat nu nog steeds geldt als één van de bestverkochte wereldwijd en aller tijden. Bij ons is Fleetwood Mac zowel bekend door hits uit de Britse periode (zoals “Need Your Love So Bad” en “Oh Well”), als door hits uit de Amerikaanse periode (zoals “Don’t Stop”, “Go Your Own Way”, “Dreams”, “Everywhere” en “Little Lies”).

Vanaf 2014 bestaat de line-up van Fleetwood Mac uit Mick Fleetwood (drums), hersteld na zijn ziekte John McVie (bas), Christine McVie (keyboard, zang), Lindsey Buckingham (gitaar, zang) & Stevie Nicks (zang). Hiermee was de Rumours-bezetting voor het eerst in bijna twintig jaar weer compleet. Op 9 april 2018 werd bekend gemaakt dat Buckingham was ontslagen en dat hij vervangen werd door Neil Finn (Crowded House) en Mike Campbell (afkomstig van Tom Petty & the Heartbreakers).

Anno 2021 bracht FAT POSSUM drie albums van de pas opgerichte Britse blues/rock band, FLEETWOOD MAC opnieuw uit… :

‘PETER GREEN’S FLEETWOOD MAC’ (24/02/1968)

‘Peter Green's Fleetwood Mac’ is het debuut studio album van (de Britse) Fleetwood Mac. Het werd uitgebracht op 24 februari 1968. Het album is een mix van blues covers en originelen geschreven door gitaristen Peter Green en Jeremy Spencer, zij delen ook de zang. Het is het enige album van de band zonder toetseniste / zangeres Christine McVie (eega John McVie).

In het VK bereikte het album #4 in de hitlijsten (ondanks het ontbreken van een hitsingle) en in de VS #198. In het VK verkocht men meer dan een miljoen exemplaren en (in juni 2015) in de VS, meer dan 150.000.

In april 1967, dank zij de frontman van The Bluesbreakers, John Mayall, die aan zijn bandmaat Peter Green gratis studiotijd in de Decca Studios in West Hampstead (Londen) gaf om te gebruiken zoals hij wilde, ontstond het album, zonder dat de band bestond. Vier nummers kwamen uit de opnamesessies. Een daarvan was een instrumentaal nummer genaamd "Fleetwood Mac", genoemd naar een samentrekking van de namen van de ritmesectie, Mick Fleetwood en John McVie. De andere drie nummers, die die dag werden opgenomen waren "First Train Home", "Looking for Somebody" en "No Place to Go". Merk op, dat slechts twee van de genoemde nummers op het album geraakten. Na deze opnamesessie benaderde Green Fleetwood en McVie met het idee om een nieuwe band op te richten. Terwijl Fleetwood, die was ontslagen bij The Bluesbreakers, bereid was onmiddellijk mee te doen, aarzelde McVie aanvankelijk. Green adverteerde in Melody Maker voor een tijdelijke bassist in de hoop dat McVie uiteindelijk als fulltime lid zou toetreden. Bob Brunning beantwoordde de advertentie en kreeg te horen dat de band over een maand zou spelen op het Windsor Jazz & Blues Festival.

Green wou absoluut een tweede gitarist in Fleetwood Mac, om een deel van de schijnwerpers van hem af te leiden. De producer van Fleetwood Mac, Mike Vernon, vertelde Green over een "geweldige slide-gitarist" Jeremy Spencer, die halverwege de jaren zestig zijn eigen band had gevormd, de Levi Set Blues Band. Vernon bezorgde Green een demo-tape van de band om Spencer's gitaarspel te laten horen. Green stopte later bij een optreden van een Levi Set in Lichfield en vertelde Spencer dat hij lid was van Fleetwood Mac.

Tegen de tijd van het Windsor Festival had Green al erkenning gekregen voor het vervangen van gitarist Eric Clapton in John Mayall's Bluesbreakers, wat het profiel van de band een boost gaf. Kort na het live-debuut van Fleetwood Mac, verliet McVie de Bluesbreakers na het besluit van Mayall om een blazerssectie aan de line-up toe te voegen. McVie sloot zich vervolgens aan bij Fleetwood Mac en verving Brunning.

‘Peter Green’s Fleetwood Mac’ bevat vier covers van klassieke blues nummers en acht originelen: vijf van Green en drie van Spencer. De bijdragen van Spencer waren goed, maar niet bijzonder. “My Heart Beat Like a Hammer”, waarmee het album wordt geopend is een snedige blues rocker, “My Baby's Good to Me” en “Cold Black Night” waren zijn bijdragen. Uit Green’s bijdragen selecteren we “Long Grey Mare” , “Looking for Somebody”, “I Loved Another Woman” en “The World Keep on Turning”. Verder is er een stevige versies van Elmore James’ “Shake Your Moneymaker” en Chester Burnett “No Place to Go”.

Voor vele critici was het album een van de hoogtepunten van de Britse blues muziek. Voor Nick DeRiso (Ultimate Classic Rock) was het een "geweldig debuut" en "misschien wel het beste album van de Britse blues boom…". Hij rangschikte het ook als het 4de grootste Fleetwood Mac-album. The Telegraph heeft het album omschreven als een "klassiek Londens bluesrock debuut met 12 maten", maar noemde het ook "rauw, fysiek, opgewekt en gezegend met het uitzonderlijke spel van Peter Green". In Colin Larkin 's All Time Top 1000 Albums werd het verkozen tot #435.

MR. WONDERFUL (23/08/1968)

‘Mr. Wonderful’ was het tweede studioalbum van Fleetwood Mac. Het werd uitgebracht op 23 augustus 1968. In de VS kwam het album niet uit onder de naam ‘Mr. Wonderful’, hoewel ongeveer de helft van de nummers op ‘English Rose’ verscheen. Het album was een vervolg, een verlengde van hun debuutalbum, zij het met enkele wijzigingen in de line-up en de opname methode. Het album werd live in de studio opgenomen met versterkers met microfoon en een PA-systeem, in plaats van op het bord te zijn aangesloten. Bij de “extra” muzikanten behoorden Christine Perfect van Chicken Shack (keyboards, piano, zang) en harmonicaspeler Duster Bennett. Er werd ook een blazerssectie geïntroduceerd met Steve Gregory & Dave Howard op alto sax en Johnny Almond & Roland Vaughan op tenorsax.

Vergeleken met het enorme succes van het eerste album van de band, kreeg ‘Mr. Wonderful nogal gedempte kritische recensies. All Music omschreef het als "een teleurstelling". Vier van de nummers, "Dust My Broom", "Doctor Brown", "Need Your Love Tonight" en "Coming Home", beginnen allemaal met een identieke Elmore James-riff. "Evenin' Boogie" was het eerste instrumentale nummer dat werd uitgebracht door Fleetwood Mac. Sputnik Music omschreef de stijl als "vocaal conservatief, vasthoudend aan norse maniertjes, en het klinkt vaak alsof Green dronken door de muziek dwaalt. De productie dempt zijn stem in plaats van ze te versterken en de instrumenten klinken duister…".

Wij gingen zelf op verkenning. Green schreef samen met de muziekmanager van de band Clifford Davis Adams zes nummers, Spencer drie en de drie resterende nummers zijn covers, waarvan twee van Elmore James. De opener “Stop Messin' Round” is al de eerste Green/Adams compositie. “I've Lost My Baby” is een low-down slow blues die Spencer schreef en “Rollin' Man” de wat vreemde eend in deze blues beet. De blues achtige stomp van Elmore James “Dust My Broom” doet het goed, “Doctor Brown” (van J. T. Brown, W. Glasco) en “Need Your Love Tonight” lijken door de gelijkaardige riffs bijna duplicaten. “Evenin' Boogie” en “Lazy Poker Blues” werken aanstekelig met de opmerking dat Status Quo “Lazy Poker Blues” coverden op hun album ‘Ma Kelly's Greasy Spoon’ uit 1971. De afsluiter “Trying So Hard to Forget” is kaalgeknipt, met alleen gitaar, zang en mondharmonica. Het is de puurste blues op het album en een hoogtepunt, te koesteren in zijn angstaanjagende duisternis.

‘Mr. Wonderful’ is een goed vervolg, dat wat vuur en wat meer inventiviteit mist. Daarom begrijpen we niet goed dat het album werd voorafgegaan door een van de belangrijkste singles van Fleetwood Mac “Black Magic Woman”, dat niet op een originele lp verscheen. Na 'Mr. Wonderful' volgden nog twee historische hitsingles, waarmee ze hun klasse nog eens bewezen, “Albatross” en “Man of the World”…

THE PIOS BIRD OF A GOOD MAN (15/08/1969)

Wij zijn een jaar later in 1969. ‘The Pios Bird of a Good Man’ is het derde studio album (een compilatie album) van Fleetwood Mac. Het werd uitgebracht in 1969. Het bestaat uit de eerste vier niet-album UK singles (“Albatross” – “Black Magic Woman” – “Rambling Pony”- “Jigsaw Puzzle Blues” en hun B-sides, twee andere nummers van hun vorige album ‘Mr. Wonderful’ en twee nummers van de bluesartiest Eddie Boyd. De twee nummers kwamen uit Boyd's album ‘7936 South Rhodes’ (1968).

De titel van het album is een frase uit een kanttekening uit 1817 van het epische gedicht “The Rime of the Ancient Mariner” van Samuel Taylor Coleridge uit 1798. De uitdrukking verwijst naar de albatros, die in het gedicht wordt gedood: "De oude zeeman doodt onherbergzaam de vrome vogel met een goed voorteken…". Het gebruik ervan als albumtitel en als albumhoes is een slimme knipoog naar #1 nummer, de hit "Albatross". Op de Amerikaanse compilatie ‘English Rose’ staan vijf nummers van dit album. Het werd eerder in 1969 uitgebracht.

In 2002 werden de nummers van dit album opnieuw door Sony BMG uitgebracht als een nieuwe collectie, die sterk lijkt op het ‘Greatest Hits’ album (1971), maar met de toevoeging van "Shake Your Moneymaker" en "Love That Burns".

Als je wat dieper op de compilatie ingaat, dan moet je misschien wel spreken van een in 1969 “gemiste kans”, die nooit op lp/cd hersteld is. De B-kant van "Need Your Love So Bad” (“Stop Messin' Round”) is de verkeerde take, n.l. de ‘Mr.Wonderful’ lp-versie en niet de single versie. Ook de B-kant van Eddy Boyd's “The Big Boat” ontbreekt. Onder het motto van “als het maar verkoopt” moet dit kunnen.

“De heruitgaven van de eerste albums van Fleetwood Mac door Fat Possum, biedt de liefhebbers de kans, om belangrijk werk van deze Britse band uit hun blues periode op vinyl te verzamelen. Peter Green en Fleetwood Mac blijven belangrijk in de geschiedenis van de Britse blues…“ (ESC – rootstime.be)

“The reissues of the first Fleetwood Mac albums by Fat Possum offer fans the opportunity to collect important work by this British band from their blues era on vinyl. Peter Green and Fleetwood Mac remain important in the history of the British blues… “(ESC - rootstime.be)

Eric Schuurmans

FLEETWOOD MAC TOP 10: 10. Think About Me (Tusk, 1979) – 09. Second Hand News (Rumours, 1977) – 08. Hold Me (Mirage, 1982) – 07. Big Love (Tango in the Night, 1987) – 06. Silver Springs (Go Your Own – single, 1976) – 05. Landslide (Fleetwood Mac, 1975) – 04. Tusk (Tusk, 1979) – 03. RHIANNON (Fleetwood Mac, 1975) – 02. DREAMS (Rumours, 1977) – 01. GO YOUR OWN WAY (Rumours, 1977)

Album track list PETER GREEN’S FLEETWOOD MAC (1968): Side 1: 01. My Heart Beat Like a Hammer (2:55) – 02. Merry Go Round (4:05) – 03. Long Grey Mare (2:15) – 04. Hellhound on My Trail (2:00) [Robert Johnson] - 05. Shake Your Moneymaker (2:55) [Elmore James] - 06. Looking for Somebody (2:50) – Side 2: 07. No Place to Go (3:20) [Chester Burnett] – 08. My Baby's Good to Me (2:50) – 09. I Loved Another Woman (2:55) – 10. Cold Black Night (3:15) – 11. The World Keep on Turning (2:30) – 12. Got to Move (3:20) [James, Marshall Sehorn] / Music & Lyrics by: Peter Green (2,3,6,9,11) & Jeremy Spencer (1,8,10), or as [noted: 4,5,7,12] © 1968 - Produced by: Mike Vernon | Album credits: Peter Green / vocs, guitar, harmonica / Jeremy Spencer: vocs, slide guitar, piano / John McVie: bass (exc. 3,4&11) - Bob Brunning: bass (3) / Mick Fleetwood: drums || 1999 (re-release): 01. My Heart Beat Like a Hammer (Take 2 – master version w/studio talk*) [Spencer] 3:31 - 02. Merry Go Round (Take 2 – master version w/studio talk/remix*) [Green] 4:19 – 03. Long Grey Mare [Green] 2:12 - 04. Hellhound on My Trail (Take 1 – complete master version/remix*) [Johnson] 2:04 - 05. Shake Your Moneymaker (master version with studio talk*) [James] 3:11 - 06. Looking for Somebody [Green] 2:49 - 07. No Place to Go [Burnett] 3:20 - 08. My Baby's Good to Me [Spencer] 2:49 - 09. I Loved Another Woman [Green] 2:54 - 10. Cold Black Night [Spencer] 3:15 - 11. The World Keep on Turning [Green] 2:27 – 12. Got to Move [James, Sehorn] 3:18 - 13. My Heart Beat Like a Hammer (Take 1*) [Spencer] 3:43 - 14. Merry Go Round (Take 1 – incomplete*) [Green] 0:54 - 15. I Loved Another Woman (Take 1 – incomplete, take 2, take 3 – false start and take 4 – incomplete*) [Green] 6:08 - 16. I Loved Another Woman (Take 5 – complete master version/remix and take 6 – incomplete*) [Green] 5:08 - 17. Cold Black Night (Takes 1–5 with false starts, take 6 – complete master version/remix*) [Spencer] 5:28 - 18. You're So Evil (*) [Spencer] 3:05 - 19. I'm Coming Home to Stay (*) [Spencer] 2:27 – bonus tracks* || Album track list MR. WONDERFUL (1968): Side 1: 01. Stop Messin' Round (2:22) - 02. I've Lost My Baby (4:18) - 03. Rollin' Man (2:54) - 04. Dust My Broom [Elmore James, Robert Johnson] (2:54) - 05. Love that Burns (5:04) - 06. Doctor Brown [J. T. Brown, W. Glasco] (3:48) - Side 2: 07. Need Your Love Tonight (3:29) - 08. If You Be My Baby (3:54) - 09. Evenin' Boogie (2:42) - 10. Lazy Poker Blues (2:37) - 11. Coming Home (2:41) - 12. Trying So Hard to Forget (4:47) / Music & Lyrics by: Peter Green w/C.G. Adams (1,3,5,8,10,12) & Jeremy Spencer (2,7,9), w/ or as [noted: 4,6,11] © 1968 - Produced by: Mike Vernon | Album credits: Peter Green: vocs, guitar, harmonica / Jeremy Spencer: vocs, slide guitar / John McVie: bass / Mick Fleetwood: drums & Additional personnel: Christine Perfect: keys, piano, vocals / Duster Bennett: harmonica / Steve Gregory & Dave Howard: alto sax / Johnny Almond & Roland Vaughan: tenor sax || Album track list THE PIOS BIRD OF A GOOD MAN (1969): Side 1: 01. Need Your Love So Bad [Little Willie John, Mertis John Jr.] (3:50) - 02. Comin' Home [Elmore James] (2:38) - 03. Rambling Pony (2:40) - 04. The Big Boat, feat. Eddie Boyd [Eddie Boyd] (2:35) - 05. I Believe My Time Ain't Long [James] (2:55) - 06. The Sun is Shining [James] (3:10) - Side 2: 07. Albatross (3:10) - 08. Black Magic Woman (2:46) - 09. Just the Blues, feat. Eddie Boyd [Boyd] (5:35) - 10. Jigsaw Puzzle Blues (1:33) - 11. Looking for Somebody (2:50) - 12. Stop Messin' Round (2:18) - 2004 release: 01. Need Your Love So Bad (Version #2, Remake) (Take 4 – complete master version/remix*) [John, John Jr.] (6:55) - 02. Rambling Pony (Complete master version/remix*) [P. Green] (3:32) - 03. I Believe My Time Ain't Long (Master version with studio talk/remix*) [E. James] (3:01) - 04. The Sun is Shining [E. James] (3:10) - 05. Albatross [P. Green] (3:10) - 06. Black Magic Woman [P. Green] (2:51) - 07. Jigsaw Puzzle Blues [D. Kirwan] (1:33) - 08. Like Crying (*) [D. Kirwan] (2:29) - 09. Need Your Love So Bad (Version No. 1, Take 1 – false start*, take 2 – incomplete* and take 3*) [John, John Jr.] (11:33) - 10. Need Your Love So Bad - Version #2, Remake (Take 1* and take 2*) [John, John Jr.] (13:06) - 11. Need Your Love So Bad - Version #2, Remake (Take 3*) [John, John Jr.] (6:18) - 12. Need Your Love So Bad – USA Version (*) [John, John Jr.] (6:18) - *Bonus track / Music & Lyrics by: Peter Green (3,7,8,11), Danny Kirwan (10), w/C. Adams (11) or as [noted: 1,2,4-6,9] © 1968 - Produced by: Mike Vernon | Album credits: Peter Green: vocs, guitar, harmonica / Jeremy Spencer: – vocals, slide guitar / Danny Kirwan: vocs, e- guitar (7,10) / John McVie: bass / Mick Fleetwood: drums & Additional musicians: Eddie Boyd: vocs, piano (4,8,9) // 2004-release: & Bob Brunning: bass (3) & Mickey "Guitar" Baker: string arrangement (1) / Steve Gregory: tenor sax (10,11) / Christine Perfect: piano (9,10,11) / Terry Noonan: director of unidentified strings and horns (1)

Discography FLEETWOOD MAC: Peter Green's Fleetwood Mac (Blue Horizon, 1968) | Mr. Wonderful (Epic, 1968) | English Rose (Epic, 1969 - only US) | The Pious Bird of Good Omen (Blue Horizon 1969 - only UK) | Then Play On (Reprise, 1969) | Fleetwood Mac in Chicago/Blues Jam in Chicago vols 1 & 2 (Blue Horizon, 1969) | Kiln House (1970) | Greatest Hits (1971) | Future Games (1971) | Bare Trees (1972) | Penguin (Reprise, 1973) | Mystery to Me (1973) | Heroes Are Hard to Find (1974) | Fleetwood Mac (11-7-1975) | Rumours (4-2-1977) | Tusk (12-10-1979) | Live (08-12-1980) | Mirage (28-6-1982) | Tango in the Night (14-4-1987) | Greatest Hits (22-10-1988) | Bermuda Triangle (1989) | Behind the mask (10-4-1990) | 25 Years - the Chain (20-12-1992) | Time (10-10-1995) | The Dance (19-08-1997) | The Very Best of Fleetwood Mac (2002) | Say you will (15-04-2003) – Live Albums/ Live @ the Marquee, 1967 (1992) | Masters: London Live '68 (1998) | Live @ The BBC (uitgegeven 1995) | Shrine '69 (live 1969, 1999) | Live @ the Boston Tea Party, Vols 1-3 (Feb 5-7, 1970) | Oh Well—Greatest Hits Live (Mainline, 1989) ||